'Kijken naar wat iemand aankan'
Roelof heeft vandaag de sleutel gekregen van zijn huis. Hij is zielsgelukkig, Persoonlijk begeleider Annelies Borsboom van IrisZorg heeft hem naar deze dag toe geholpen. Roelof heeft psychische problemen en kon niet zelfstandig wonen. Annelies leerde hem hoe hij dit wél kan doen. Annelies: ‘De keuken schoonmaken, afspraken maken en leren hulp te vragen als iets niet lukt. Dat soort dingen heb ik hem geleerd.’
In hun kracht zetten
Annelies is begeleider van negen mensen. Ze hebben psychische klachten of een verslaving. De aanpak verschilt van persoon tot persoon. Annielies vertelt: ‘Mensen stromen hier binnen. Ik ga dan met ze in gesprek en pak als het ware een cadeautje uit door te luisteren naar het verhaal. Ik luister goed tussen de lijnen door en probeer door te vragen om zo de krachten van iemand er uit te pikken en daarop voort te borduren.
Mensen hebben soms al veel zorginstellingen achter de rug alvorens ze hier komen. Dat is soms heel vervelend, want je hebt dan keer op keer het verhaal moeten doen en een traject is niet altijd goed afgesloten. Het is dan fijn als iemand luistert naar wat de wensen zijn, en niet kijkt naar wat er mis is gegaan in het verleden. We kijken naar hoe we samen verder kunnen.’
‘Wat mij bij alles vooral aantrekt in deze mensen is hun puurheid en directheid. Geen dubbele agenda’s. Ze zijn zichzelf en daar hebben ze het vaak al moeilijk genoeg mee.’
“Je werkt vanaf dag één met cliënten en je wordt begeleid door ervaren collega’s.”
Betrokken bij het hele traject
Annelies werkt nu drie jaar bij IrisZorg. Daarvoor werkte ze in de gehandicaptenzorg. En nog langer geleden was ze woonbegeleider bij het Leger des Heils. ‘Bij IrisZorg voel ik mij het meest op mijn gemak. Dat komt ook doordat ik niet alleen praat met mensen die op weg zijn naar meer zelfstandigheid. Het gaat om het hele traject. Ik overleg ook met de diverse locaties van IrisZorg, met dagbestedingsplekken, de gemeente en welzijnsorganisaties. Al die organisaties kunnen een onderdeel zijn van het plan om iemand zelfstandig te gaan laten wonen. Een hele puzzel, waarbij je steeds moet afwegen wanneer je welke organisatie in het proces betrekt.’
Thuis wacht Boris op haar
Als persoonlijk begeleider bij IrisZorg moet je dus doortastend kunnen optreden. Annelies heeft die doortastendheid als een soort tweede natuur. Ze houdt rekening met zwaktes en probeert die om te zetten in positieve krachten. Dat doet ze ook thuis. Want daar wacht Boris op haar.
Boris is een hondje dat in Roemenië is opgegroeid in een asiel waar hij mishandeld werd. Boris woont nu bij Annelies, maar is nog steeds onzeker en bang. ‘We kijken per dag wat Boris aankan. Kan hij aan de riem of het tuigje of raakt hij dan teveel van slag? Door te focussen op die momenten dat het tuigje wel aankan, bouw ik aan Boris’ vertrouwen. Stap voor stap gaat het beter. Eigenlijk dus hetzelfde wat ik bij IrisZorg doe: kijken naar wat iemand aankan. Ik vind het heerlijk werk. Dit is mijn thuis. Mijn dochter heeft hier pas twee weken stage gelopen. Ze wil steeds met me mee.’
Actrice worden
Annelies wilde ooit actrice worden. Maar ze werd niet toegelaten tot toneelopleiding. Ze zegt: ‘Mensen hebben wensen die ze graag zouden bereiken, maar denken dan vaak ook: dat zou ik nooit kunnen. Zo ging dat ook met mij. Maar door me in te schrijven bij een castingbureau en toneel te spelen in mijn vrije tijd ben ik wel een stukje dichter bij mijn droom gekomen.’
Ook bij cliënten zeg ik altijd: ‘Laten we kijken wat we kunnen doen om zo dicht mogelijk bij het verwerkelijken van je droom te komen. Dat is wat Iriszorg voor mij ook zo’n leuke plek maakt. Je mag mee op reis met bewoners in hun verhaal. En helemaal fantastisch als je samen een doel bereikt.’
Bij cliënten zeg ik altijd: ‘Laten we kijken wat we kunnen doen om zo dicht mogelijk bij het verwerkelijken van je droom te komen.’
Klein opdondertje
Annelies is met haar 1 meter en 58 centimeter trouwens niet echt groot. Maar als ‘klein opdondertje’ maakt ze – net als in haar werk - ook hier haar kracht van. Ze wijst grijnzend op de tekst op haar t-shirt. ‘If you think I’m short, you should see my patience.’
‘Ik ben geboren met een lage spierspanning. Ik viel gewoon steeds om en had moeite om weer op te staan. Daardoor ging ik als klein kind al in therapie. Ik kon pas heel laat lopen en fietsen.’ Maar Annelies is een vechter en overwon al trainend de nadelen van haar lage spierspanning. Eén ding bleef: haar lengtegroei zette niet echt door. ‘Maar dat heeft ook een voordeel: Ik stoot bijna nooit mijn hoofd.’
Therapiehond
Annelies heeft nog een wens: de opleiding ‘therapiehond’ volgen. De aanvraag ligt al klaar bij IrisZorg. Ze vertelt: ‘Woorden troosten niet altijd. Een dier doet dat dat wél. Een hond luistert en vertelt niets door. Dat is een fijn gevoel voor mensen die hunkeren naar begrip.’
Ze wil nog iets kwijt: ‘Ik heb niet zo kunnen groeien zonder het team waar ik in werk en leidinggevende die mij de kans geeft om dit te kunnen doen. Dankzij hen sta ik waar ik nu sta en kan ik ook mijzelf zijn. Ze zijn voor mij een halt wanneer ik te hard ren, ze staan open voor feedback en motiveren mij als ik een goed idee heb, zoals het werken met een therapiehond.’
Dit is een verhaal van IrisZorg uit het MediVacature carrièremagazine.