Persoonsgericht opleiden is ons geheim

Wendy Baaima en Deska Tokaay-Redan zijn praktijkopleiders bij Stichting Eykenburg, op locatie Huize Eykenburg en Het Zamen. Wendy en Deska stomen mbo-studenten van het Mondriaan College klaar voor werken in de verpleeghuiszorg. Allebei hebben ze al heel veel verschillende dingen gedaan voor ze hier praktijkopleider werden. En juist dát maakt ze geschikt zijn voor dit werk. Want de studenten die zij samen met de werkbegeleiders coachen hebben diverse achtergronden. Sommigen hebben nog weinig meegemaakt terwijl anderen een ‘rugzakje’ meedragen. Denk aan maatschappelijke of psychische problemen. Hoe ga je daar als organisatie mee om en hoe zorg je ervoor dat de studenten hun opleiding goed doorlopen?

Het geheim
Stichting Eykenburg heeft sinds drie jaar twee praktijkleerafdelingen. Wendy: ‘We werken daarvoor nauw samen met het ROC Mondriaan. Studenten van de opleiding verzorgende IG/MZ en verpleegkundige lopen hier stage. Vanaf het eerste studiejaar runnen zij de afdeling. Natuurlijk niet alleen, maar in samenwerking met 2e, 3e en 4e jaars stagiaires en de vaste werkbegeleiders. Voor een buitenstaander klinkt het misschien een beetje raar dat jongeren als onderdeel van hun opleiding een afdeling runnen, maar dat lukt uitstekend. Cliënten en familie van bewoners zijn uiteraard in deze ontwikkeling meegenomen, worden erbij betrokken en zijn tevreden.’ 

Deska: ‘Het geheim is misschien wel dat we heel persoonsgericht opleiden. We houden rekening met de soms complexe achtergrond van de student. Vaak zijn het nog zoekende pubers.’ Wendy: ‘Ze zijn tussen de 16 en 25 jaar. Het puberbrein werkt anders. Daar houden wij rekening mee. Plannen en organiseren gaat ze nog niet zo goed af. Maar leren door veel te herhalen gaat juist weer goed.’ Deska: ‘De samenwerking is anders dan op een gewone stageplek. Je bent niet boventallig, maar je wordt meegenomen in alle werkzaamheden. Studenten voelen zich bij ons ook écht een medewerker.’ Wendy: ‘En juist dat zorgt voor de nodige groei. Wij horen van studenten na de opleiding regelmatig terug dat ze vinden dat ze veel geleerd hebben.’

 

“De samenwerking is anders dan op een gewone stageplek. Je bent niet boventallig, maar je wordt meegenomen in alle werkzaamheden.”

Call of Duty
Wendy: ‘De studenten die wij hier begeleiden, zijn vaak onzeker. Dan zeg ik: ‘Je kán het. Hou vol en wat heb je nodig?’ Meestal lukt het dan en ontdekken mensen hun passie bij ons. Ook als ze er in het begin niet zoveel aan vinden.’ Deska: ‘We hadden een meisje dat alleen maar straattaal sprak. Ook met de cliënten. In de pauze speelde ze Call of Duty en met dat gamen ging ze door als de pauze allang voorbij was. Dat was geen goede beroepshouding. Ik heb haar daar op aangesproken. Bleek dat ze zich er niet van bewust was. Gedurende haar stage zei ze: ‘Deska dank je wel. Je was de enige die er wat van zei en je had gelijk.’

Dikke maatjes
Er werken bij Het Zamen en Huize Eykenburg best veel studenten. Veel verschillende gezichten dus. Bewoners vinden dat niet vervelend. Wendy: ‘Veel studenten op de afdeling betekent veel aandacht en daar houdt juist iedereen van. Achter de persoonlijke klik tussen studenten en bewoners gaat soms een bijzonder verhaal schuil. 

Wendy: ‘We hadden een student uit Afrika. Die kreeg van een cliënt allerlei discriminerende uitspraken naar z’n hoofd. Hij liet het allemaal over zich heen gaan en dacht dat dit nu eenmaal normaal is in Nederland. We hebben ‘m duidelijk gemaakt dat dit niet normaal is, dat hij grenzen moet stellen en hebben hem daarin gecoacht hoe dat te doen. Dat heeft hij gedaan. Nu zijn diezelfde bewoner en hij dikke maatjes.’

 

“Ik zeg altijd: doe waar je je goed in voelt en houd aan je droom vast.”

Gevangenis of ouderenzorg
Wendy en Deska hebben hun studenten haarfijn in de gaten. En dat heeft alles te maken met de persoonlijke achtergronden van deze twee dames. Wendy: ‘Ik ben zelf ook een vervelende puber geweest. Ik ben zelfs een keer van school geschopt, omdat ik twee keer een toets niet had gehaald. Ik heb van alles in de zorg gedaan: gehandicaptenzorg, thuiszorg, ziekenhuis, ggz. Ik wilde ook graag in de gevangenis werken. Leek mij interessant en passend bij mijn ggz-opleiding. Maar toen ik gevraagd werd voor de ouderenzorg heb ik toch voor de ouderen gekozen. Nooit spijt van gehad.’ 

Elektrotechniek of verloskundige
Deska: Ik wilde verloskundige worden. Net als mijn moeder. Maar ik was ook goed in elektrotechniek. Toen heb ik me laten aanpraten om via het Mondriaan aan de Leyweg de opleiding horeca en techniek te gaan doen. Dat was echt een mannending en dat was ik op een gegeven moment zat. Ik ging naar België naar de opleiding ‘vroeddeskundige’. Daar kon ik makkelijker terecht dan in Nederland. Maar dat diploma bleek hier niet geldig.  Ik was boos en teleurgesteld. Toen heb ik in anderhalf jaar de opleiding tot verpleegkundige gedaan. Ik liep onder andere stage in de gevangenis in Scheveningen. Maar ben uiteindelijk in het Groene Hart Ziekenhuis afgestudeerd. Door een bedrijfsongeval ben ik afgekeurd voor mijn werk en in de ouderenzorg beland. Dat past ook bij mij.’ Ze heeft geen spijt van de kronkelweg. ‘Ik zeg altijd: doe waar je je goed in voelt en houd aan je droom vast.’

Vis in het water
Wendy en Deska voelen zich als een vis in het water in de dynamische wereld van het begeleiden en opleiden van jonge studenten. Wendy: ‘Ik heb nog nooit ergens zo lang gewerkt als hier.’ Deska: ‘Wij leren mensen om te leren. Maar wij leren op onze beurt zelf ook. Als ik een cursus of training nodig heb, klop ik aan bij onze teamleider of onze adviseur leren & ontwikkelen. Ze denken altijd heel open met ons mee over onze ontwikkeling. Daarom willen we hier best nog wel een tijd blijven.’

Dit is een verhaal van Stichting Eykenburg uit het MediVacature carrièremagazine.